Gençliğin ilk yılları, başımda kızıl bir fes;
Kader bizi uçurdu Mardin semâlarına.
Ömerli-Kızıltepe cânibinden geldi ses:
“Ey gáfil, at o fesi; azık var mı yârına?”
Mesnevî-i Nûriyye içinden çıktı bir nûr,
Aklım, nefsime dedi: “Yeter, artık burda dur!”
Fesin rengi yeşile dönünce geldi huzúr,
Zálim de mecbûr kaldı, kalktı ahret kârına.
Altı sene dolaştım başımda o ateşle,
Nakşî’de karâr kıldım bulduğum ilk güneşle.
Lûtfetti Fahr-i Álem, dedi: “Şu işi işle;
İttibâ’ et Nursî’ye, yapış Kur’ân nûruna!”
Sene 74 idi, buldum bir Nûr grubu,
Attım eski evrâdı, bıraktım taassubu,
Yedik nûru, içtik nûr, sohbetler nûr şurubu;
Hâlâ hasrettir rûhum o günün envârına.
Kader getirdi bizi ha şu Bizans şehrine,
Beynimizin yarısı kapıldı dehr zehrine,
Biz girdik bir elde nûr politika nehrine,
Yanar durur vicdânım ömrün o yıllarına.
Bir çobanın aşkına giydik demir çarığı,
Başımıza koydular demokrasi sarığı,
Fideler su beklerken susuz koyduk karığı,
Dâhî müdebbir sandık, yandık abi nârına!
Donkişot dedi kimi, kimi şövalye dedi,
Bize kim yan bakmışsa, hemen mızrağı yedi;
Yedi köyün kralı Abdoş Ağa veledi,
Yemîn etti kellemi çekmek için dârına!
Önce afaroz olduk câmianın içinden,
Sonra zındân yolları gözüktü akabinden,
Binlerce dost var iken, sesler kesildi birden,
Kurbân olmuşum elbet Rabbimin esrârına.
Çıkınca, Hak aşkına giydik demir çarığı,
Bu sefer başımıza sardık yeşil sarığı,
Kazma-kürek-bel-çapa, suluyoruz karığı;
Hedef tek: Vâsıl olmak o Zât’ın dîdârına.
Biliyorum râhat yok bu dünyâ-yi denîde,
Yüz bekáya dönünce zevk kalmıyor fânîde,
Tek ümîdimiz ise ol Şefâat-kâni’de,
Kalbim kulak vermiyor fânîlerin zârına.
Áşık kardeşler coştu, bizi şevka getirdi,
Lâkin, felek sadakta ok komadı, bitirdi,
Âhirzamândır, hatlar biribirine girdi;
Ta’n etmeyin garîbin şu şaşkın humârına!
Koca Kaplan arz-ı hâl edip başladı söze,
Mevlâm da rahmet edip dermân verirse dize,
Sözü olacak elbet usta olmuş çömeze!
Besmeleyi çekerek biniyor hımârına…
Mustafa Kaplan
